şəfa

is. <ər.> Xəstəlikdən qurtarma, sağalma, yaxşılaşma. Şirin, meyxoş meyvələri; Min bir dərdə şəfa bağlar! Qoynu dolu səfa bağlar! R. R.. Şəfqət! Nə ülvisən, şəfa səndədir; Ağır xəstələrə dava səndədir. M. R.. Şəfa tapmaq (bulmaq) – xəstəlikdən qurtarmaq, sağalmaq. Ol vaxt mənim əhvalım o qədər pis deyil idi və İvanov həkimin davalarını yeyib gündən-günə şəfa tapırdım. C. M.. Dedim: «– Əl atmasa həkim bıçağa; Xəstə şəfa tapıb, durmaz ayağa». M. R.. Şəfa vermək – sağaltmaq, xəstəlikdən qurtarmaq. Ver şəfa ləbindən, yazığam, mənə; Zəhri-fəraqınla ağulanmışam. Q. Z.. Ağlar da, için-için edə ah; Bu körpəmə sən şəfa ver, Allah! A. Ş..

◊ Şəfa evi – bax şəfaxana. Məktəblərə, şəfa evlərinə, yetim evlərinə ciblərindən pul çıxarıb verən üləmadır. C. M.. Allah şəfa versin – xəstələrə sağalma arzusunu bildirən ifadə. <Xala Yunisə:> Gördüm, bala, fağırın <Yaqutun> üzü-gözü çox yanıb, Allah özü şəfa versin. Ə. M..